Drum Bun to projekt fotograficzny poświęcony krajobrazowi Rumunii oglądanemu z perspektywy drogi – z wnętrza poruszającego się samochodu. Choć mieszkałam w Bukareszcie ponad 8 lat, większość zdjęć pochodzi z pierwszych lat pobytu. 

Projekt realizowany był w czasie licznych podróży, w sposób spontaniczny, bez możliwości wyboru kadru – ograniczony prędkością, kierunkiem jazdy, ramą okna.

Tytuł, Drum Bun – popularne rumuńskie pożegnanie oznaczające „szczęśliwej drogi” – staje się tu symbolem gościnności wpisanej w ruch i ma dwojakie znaczenie. To gest uprzejmości, ale również metafora selektywnego dostępu: droga zaprasza, lecz tylko tam, gdzie sama prowadzi. Przestrzeń otwiera się warunkowo – wzdłuż infrastruktury, która określa nie tylko mobilność, ale także widzialność.

Rumunia, którą tu widzimy, nie jest reprezentacją całości – to przestrzeń widzialna tylko z drogi, z wnętrza przemieszczania się. To pejzaż fragmentaryczny, peryferyjny, ulotny – pojawiający się i znikający, nigdy w pełni osiągalny. Drum Bun staje się w tym sensie opowieścią nie o podróży, lecz o warunkach widzenia: o tym, jak architektura mobilności kształtuje to, co można dostrzec, i co zostaje trwale pominięte.

Inspiracją do publikacji projektu stały się dla mnie refleksje filozofa Marka Głogoczowskiego, mojego krewnego - Marka dziadek był moim prapradziadkiem – z którym miałam szczęście poznać się w listopadzie 2023 roku, parę miesięcy przed jego śmiercią. W swojej książce Etos bezmyślności Głogoczowski  wspomina jak infrastruktura drogowa kształtuje percepcję przestrzeni i wpływa na doświadczenie świata. 

W kontekście projektu Drum bun warto zauważyć, że droga – choć z pozoru otwarta i dostępna – może funkcjonować jako „przestrzeń wykluczenia”. To bariera selektywności, która determinuje, co i jak widzimy, a co pozostaje poza naszym zasięgiem.